kendinden nefret etmek

arada olan durumdur niye olduğu bilinmez. şu saatlerde oldu bana başkasına değil nefretim hepsi kendime

artık kendime de kızmıyorum aq.

şişko olduğum sürece her saniye

baştan yaşayasım var her şeyi. keşke mümkün olsa. hatalarımdan ders çıkardım deyip tekrar aynı hatayı yapıyorum. keşke aklıma mukayyet olmam mümkün olsa. güçlü görünüp güçsüz olduğumu anlamak istemiyorum artık. keşke bu da mümkün olsa. ve daha birçok şey mümkün olsa. bunları mümkün olduramadığım için kendimden nefret ediyorum. umarım bu durum kısa zamanda geçer. çünkü her şeye rağmen kendimi ve bu hayatımı seviyorum.

hakkında yanlış düşünülen ve konuşulan bi insanı arkasından savunmadıgin anda yaşanan bir durumdur benim için.

şahsım adına sürekli stabil olan durum. haricinde başka bir düşünce yaşamadım şimdiye kadar.

kendinden nefret eden insanlar gelip sizi seviyolar. bakın kendilerinden bile daha çok seviyorlar

biri de bi çıkarı olmadan bizi sevsin be çok mu çirkiniz çok mu kötüyüz anlamadım ki

en sevmediğim şey. insan kendi ile barışık olmalı. dış görünüş, fiziksel özellik vs. bunlar hep fasa fiso. bakın dostlar etrafınıza, çıkın sokağa.dikilin ve bekleyin. sizi kaç kişi umursamadan geçecek yanınızdan? yüzlerce insan. peki o halde umursanmadığınız insanlar tarafından gelen eleştirileri neden kendinize öfke haline getiriyorsunuz? kendinizi sevin, insanların göğsünde yatan çocuğu, bir kuşun ötüşünü sevin.sevmek güzel şey zîrâ.

kendimden nefret edersem neyim kalır ki şu dünyada? canım kendim.

aynada baktığım yüze küskünüm !.. müslüm gürses - küskünüm

kendimden öylesine nefret ettim ki son 2 günde, öylesine soğudum ki, ruhum çıkıp gitmek ister bedenimden de bedenim razı gelmez. öylesine kederli ki zihnim, hislerim kırık, yaşanmışlıklar kayboldu, ama ne var biliyor musunuz? "sevgi" hala seviyorum. seveceğim de.

uyanır uyanmaz yaptığım eylem. tipini sikeyim senin diyorum, sigara yakıp tuvalete giriyorum.

kendimi hiç sevmedim ki

kişinin kendine yapabileceği en büyük ihanettir gözümde. ya hu seni sen dahi sevmezsin kim neden sevsin? yapmayın, etmeyin. hepimiz insanız hatalarımız var, benim inandığım dinde yüzü suyu hürmetine alemlerin yaratıldığı peygamberin dahi hatası var. şimdi bir şeyi yapamadık, onu bunu şunu hayal kırıklığına uğrattık, ee ölelim o zaman. her düştüğümüzde ayaklarımıza küfredeceksek yürümeyelim de. her düşüş daha hızlı ayaklanmayı beraberinde getirir, her hata daha hızlı doğruyu bulmayı. ben kendime değer veriyorum, ara ara kızsam da gidecek kimsem yok kendim haricinde. tekrar düşünün derim. saygılarımı bırakıyorum buraya.

bir insan kendini buldu bileli nefret eder mi birinden özellikle o kişi kendisi ise bazen doğmam hataymiş gibi geliyor

bitmişim lan ben

kendimi sevseydim sizden de nefret etmezdim.

sonun da beni ilgilendiren bir başlık amk

aga bazen kendimi pres makinalarında ezip asit kuyularına atasım geliyor..

kendinizden değil, sizi bu duruma getiren insanlardan, sistemden nefret edin ama kendinizden etmeyin

bazen,çatkapı

aşırı iğrenç bir şey yapmadıysanız sadece anlık yaptığınız hareketler dolayısıyla yaşarsınız bu duyguyu, eğer sürekli bir hala aldıysa psikolojik destek şart, yada intiharla falan çözün işi

Asla konuşmam dediğim insanla konuşarak ne kadar büyük bi yanlış yaptığımı fark ettim bugün. Yine kendime kızdım. Bütün acımı öfkemi kendimden çıkardım. Ben hayatı böyle yaşamak istemiyorum. Pek çok şeyi değiştirmek istiyorum. Bunları derken aslında kendimi değiştirmem gerektiğini fark ediyorum her seferinde. Bu yüzden kavgam hiç bitmiyor. Sezen Aksu'nun da dediği gibi "Kendini seçemiyorsun. Bırakıp kaçamıyorsun. Yazmadığın bi hikayede Uzun ya da kısa vadede Az biraz keşfediyorsun."

Ben bir aralar kendimden nefret ederdim. Yaklaşık geçen yıla kadar. Ama buna sanırım hayatımdaki insanlar sebep oluyordu. Ben bunu, çok ani bir şekilde, en alakasız bir anda fark ettim. Geç olsun güç olmasın... Sonra ben bu insanları ne kadar seviyor olursam olayım, onlara ne kadar önem veriyorsam vereyim, hepsini tek tek çıkardım hayatımdan. Yaklaşık iki haftada çevremde baya bir azalma oldu. Çünkü ben. Benim için benden daha önemli kimse olamaz. Cidden çok ani yaşanan bir aydınlanmaydı benim için ama hayatımda önemli değişiklik yarattı. Kendimi daha iyi hissetmeye başladım, her açıdan. Daha güçlü. Daha kendine güvenen. Sağlığıma da psikolojime de inanılmaz iyi geldi. Elbette başkalarını da sevmek çok önemli ama kimseyi, üzülmenize izin verecek kadar sevmeyin, hayatınıza sokmayın böyle insanları. Her şeyden önce kendinizi sevin. Gerçekten daha iyi hissetmeye başlıyorsunuz.

Bunu yapmaktan ne kadar vazgeçmek istersem o kadar vazgeçemiyorum.Şimdi size özetleyeyim; Çok ilgisiz sevgisiz bir çocukluk ve evlilik geçirdim. Hiçmişim gibi davranıldığı için hep kendimi birilerinin gözüne sokarak var etmeye çalışıyorum, kendime harcamadığım zamanı, sevgiyi, parayı hep sevgisini ilgisini istediğim insanlara harcamakta ustalaşmış durumdayım. Hayatındaki insan zamanını bana ayırmayınca, beni arayıp sormayınca deliye dönüyorum, nedenler sormaya o insanı sorguya çekip boğmaya başlıyorum. İstiyorum ki hayatta en sevdiğim insanların en sevdiklerinden, merak ettiklerinden, gönlünü kırmak istemediklerinden ve hatta el üstünde tuttuklarından olayım. Çünkü ben onlara öyle yapıyorum. Kendimi bu konuda çok rahatsız hissettiğim için psikolojik destek aldım, ilaçlarla tedaviyi desteklemeye devam ediyorum ama bu şımarıklığım yada ilgi arsızlığım asla bitmiyor. Yalnız kalmaktan, ilgisiz ve sevgisiz kalmaktan o kadar korkuyorum ki, eksiklik anında ölüyorum sanıyorum. Yargılamadan verebileceğiniz tavsiyelere çok ihtiyacım var. Son çarem olarak buraya yazıyorum zaten. Not: kendimi sevmeye, kendimle vakit geçirmeye, kendimi geliştirmeye çalıştım işe yaramıyor, yalnız kaldığım her dakika kendimden daha çok nefret ediyorum.

kendimden kaçabilsem, inan kendimi terkederdim...

o kadar insan varken neden kendimizden nefret edelim hatalarımızla güzeliz

İnsanın başına gelebilecek en kötü şeylerden biri. Ben kendi kusurlarımı seveyim tamamen kendimle barışayım derken ne oldu o ara bilmiyorum ama şuan kendimden tamamen nefret ediyorum. Bir başkası olsaydım ağzımı burnunu kırmak parçalamak isterdim. Senden iğreniyorum diye bağırmak isterdim. Her şeyinden nefret ediyorum benden uzak dur demek isterdim. Nasıl kendime bu kadar düşman oldum bilmiyorum. Ama bu bedenden kurtulmak istiyorum. Bu kaderden kurtulmak istiyorum. İçimde bitmek bilmez bir kin var kendime karşı. Kendimi yumruklamak, yere yatırıp üstüne çıkıp bayıltıncaya kadar yumruklamak istiyorum. Ama bir yandan da suçsuz olduğumu biliyorum. Suçsuz yere birini dövmek, onun günahına girmek istemiyorum. Ama bunu yapacağım, hesap soracağım başka kimse yok.

ayy mümkün değil. en çok kavgayı kendimle eder, en çok kendime kızarım (aynaya bakıp ay sen gerçek bir gerizekasın kızım ya) ama bir o kadar da severim kendimi. yanlış da yapsam en güzelini yaparım. (doğrusu hoşuma gitmemiştir) bir maggie kolay yetişmiyor arkadaşlar, sevmeyeyim de taşa mı döneyim? aaah pardon ya zaten taşmışım.

Her zaman sorunun bende olduğunu düşündüm. Hiç sevmedim kendimi çünkü ne yapsam olmuyordu, bir yere ait hissedemiyordum. Sonra sen geldin (bkz: samalovsunkocasi) elimden tuttun ve bana kendimi sevmeyi öğrettin. İyi ki varsın sevgilim 🤍

bu oldum olası böyle de kendinden tiksinmek daha fenaymış. başkaları hep " x'den tiksiniyorum midemi bulandırıyor " ya da "kendimden tiksiniyorum midem bulanıyor" gibi şeyler söylediklerinde; "öyle bir şey olsa ben çoktan yaşardım. abartıyorlar herhalde" deyip bir de üstüne dalga geçiyordum. meğer gerçekten insan kendinden tiksinince midesi bulanırmış. diyor ya şarkıda: ne kadar az yol almışım, ne kadar az yolun başındaymışım meğer. öyle işte